نخستین داستان کوتاه در زبان فارسی که به شیوهٔ امروزی غربی، توسط محمدعلی جمالزاده نگاشته شده‌است.
جمالزاده در داستان کوتاه فارسی شکر است از تقابل‌ها و سرگردانی‌های زبانی در دوران گذار ایران از سنت به دنیای مدرن و فرنگی مآب در اواخر قاجار می‌گوید.
فصاسازی آغازین داستان و برخی نشانه‌ها که مربوط به دوره‌ای خاص از تاریخ ایران است؛ مانند حضور شخصیت‌هائی چون آخوند، فرنگ‌رفته، آژان و اشاره به حوادثی چون جدال شاه و مجلس، فرم لباس‌ها و نشانه‌های رفتاری و زبانی افراد داستان، خواننده را به فضای فرهنگی و اجتماعی و سیاسی جامعه‌ی ایران آن روزها می‌برد.
زمان داستان مطابق با فرم داستانهای کوتاه اروپائی، بریده‌ی کوتاهی از یک حادثه است.
ولی این بریده‌ی زمانی، نمادی از اواخر دوره‌ی قاجار و در وضع کلی‌تر، تاریخ ایران است.
زبان به‌کارگرفته‌شده در متن، به‌دلیل تعمد نویسنده بر ابداع روش بیان خود، گفتاری و عامیانه است.
هریک از شخصیت‌ها به گونه‌ی زبانی خود صحبت می‌کنند.
جمالزاده، نویسنده، ادیب و روشنفکر ایرانی است. او از عمر ۱۰۶ ساله خود تنها ۱۳ را سال در ایران گذراند اما تمام عمر به ایران و زبان فارسی فکر کرد.
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.